Δέος προκαλούν οι φωτογραφίες από το εσωτερικό του Δημοτικού Σχολείου Δαμασίου, επιβεβαιώνοντας το πόσο σωτήρια αποδείχθηκε η ψυχραιμία του διευθυντή του σχολείου, Γρηγ. Λέτσιου και των δασκάλων κατά την εκκένωση με υποδειγματικό τρόπο του σχολείου, μετά την εκδήλωση της πρώτης ισχυρής σεισμικής δόνησης.
Οι φωτογραφίες που δημοσιεύει η «Ε», από το εσωτερικό του σχολείου, επιβεβαιώνουν ότι 63 μαθητές του Δημοτικού Σχολείου και δέκα εκπαιδευτικοί, γλίτωσαν τα χειρότερα, καθώς οι μετασεισμικές δονήσεις είχαν ως αποτέλεσμα να πέσουν τοίχοι και σοβάδες, κατάσταση που δε γίνεται εύκολα αντιληπτή, κοιτώντας εξωτερικά την είσοδο του σχολείου που έχει καταρρεύσει.
Οι ίδιες εικόνες από το εσωτερικό των αιθουσών εντείνουν επίσης τα ερωτήματα αν είχε προηγηθεί αντισεισμικός έλεγχος στο πετρόκτιστο σχολείο του Δαμασίου, ένα από τα ιστορικότερα σχολεία του νομού, το οποίο αποπερατώθηκε την περίοδο 1956 - 59.
Η τραγική κατάσταση του κτιρίου στο εσωτερικό, αποδείχθηκε χθες χάρη στην πρωτοβουλία ανδρών της 8ης ΕΜΑΚ Λάρισας να μπουν στα χαλάσματα, προκειμένου να συγκεντρώσουν και να παραδώσουν σε μαθητές και δασκάλους, βιβλία, μπουφάν και τα ατομικά τους είδη που εγκατέλειψαν όπως - όπως το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης στις αίθουσες προκειμένου να σωθούν.
Παρουσία του διοικητή των Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Θεσσαλίας, Ευάγγ. Φαλάρα, του διοικητή του 1ου Π.Σ. Λάρισας, Γ. Βαρδάτσικου και στελεχών της ΠΕΠΥΔ Θεσσαλίας της Πυροσβεστικής, άνδρες της 8ης ΕΜΑΚ μπήκαν στο ετοιμόρροπο κτίριο και συγκέντρωσαν βιβλία και ρούχα παιδιών και δασκάλων τα οποία και θα τους επιστραφούν ως... «ενθύμια ζωής» στο σχολείο που για τελευταία φορά παρακολούθησαν μάθημα την περασμένη Τετάρτη.
ΜΕ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ
Ο κ. Λέτσιος, συγκινεί με την αυταπάρνησή του περιγράφοντας στην «Ε» τη στιγμή του σεισμού. Χαρακτηριστικά σημειώνει, μεταξύ άλλων, πως «ήμουν στο γραφείο μου, ξαφνικά άρχισε να κουνιέται το κτίριο και να πέφτει η ψευδοροφή.
Εγώ ήμουν στον κάτω όροφο και χωρίς να το σκεφτώ καθόλου ανεβαίνω αμέσως στον δεύτερο όροφο, ενώ άρχισαν να πέφτουν από τη σκεπή τα κεραμίδια. Δεν έβλεπα μπροστά μου από τη σκόνη και από το ταβάνι που έπεφταν υλικά και όταν μπήκα στις αίθουσες είδα τα παιδιά έντρομα να είναι κάτω από τα θρανία τους όπως τους είχαν διδάξει οι εκπαιδευτικοί που έπραξαν και αυτοί το ίδιο, δίνοντας το παράδειγμα. Μόλις σταμάτησε ο σεισμός και με δυσκολία στην όραση, πήραμε τα παιδιά και τα βγάλαμε έξω από το σχολείο.
Μας έλειπε ένα, τότε ανέβηκα πάνω ξανά για να βρω μία μαθήτρια που ήταν κάτω από ένα θρανίο και δεν είχε βγει.
Τη σήκωσα, την πήρα στην αγκαλιά μου, κατεβήκαμε κάτω και ξαναμετρηθήκαμε, οπότε όλοι ήμασταν σώοι και αβλαβείς, ενώ με δάκρυα βλέπαμε το κτίριο να έχει υποστεί τεράστιες ζημιές. Τα μαθήματα σεισμού μάς έσωσαν» καταλήγει ο κ. Λέτσιος.
Β. ΚΑΚΑΡΑΣ
